در یادداشت پیشین در باب مسائل فرهنگی با نام «دیکتاتوری در جمهوری اسلامی از احمد زیدآبادی تا مرضیه برومند» با بررسی واکنش های افسارگسیخته بی هنران به ظاهر هنرمند به هم کیشان خود، یله و رها بودن فضای فرهنگی،بی ضابطه بودن رشد و نمو به اصطلاح سلبریتی ها و عدم نظارت قاعده مند بر فضای مجازی را به سان ابزاری بُرنده دانستیم که در اختیار اقلیتی محدود ولیکن پرمدعا قرار گرفته است.
عدم حضور برنامه ریزی شده این بی هنران در مراسم تشییع پیکر خانم پروانه معصومی نشانه دیگری از دیکتاتوری جماعت خود بزرگ پندار است که صدالبته نقطه ضعفی برای مرحومه یا نقطه قوتی برای دیکتاتورهای حاکم در فضای هنری کشور نیست ولی متأسفانه نشانه های غم انگیز و البته نگران کننده سالها قصور فراوان در سیاست گذاری ،تصمیم سازی و تصمیم گیری و بی تدبیری امروز دستگاه های متولی فرهنگ ،در مقطع زمانی است که به حسب ظاهر مدیران این نهادها از نیروهای انقلابی هستند.
رویدادهای اخیر از یک سو حکایت از مدیریت یکپارچه دیکتاتورها در فضای فرهنگی کشور و از سوی دیگر نشانه های غفلت جدی از مقوله فرهنگ در سطوح خرد و کلانِ امروز و فردای کشور است. و اینگونه است که عنوان سلسله یادداشتهای رفتارهای هنجارشکنانه امروز،تساهل دیروز،بحران امروز و فردا بیش از پیش معنا پیدا می کند.
